Op dit moment verandert het weer elke dag, dat wil zeggen, vooral de kleur. De sneeuw die is gevallen blijft nu al een tijdje liggen en bijna alle takken hangen nu vol sneeuw. Wanneer we opstaan komt de zon net boven de boomgrens en schijnt een prachtige felgele gloed over het terrein. Tegen de middag kan het stralend blauw zijn en licht de sneeuw nog feller op. Op andere momenten is de lucht juist grijs wit en ben je beland in een wereld van alleen de kleuren grijs, wit en zwart. En dan is er nog de avond, die hier al om een uurtje of vijf begint, aangezien het om vier uur donker wordt. Wanneer de nacht valt, schijnt de maan op de sneeuw en is het alsof alle sneeuw bedenkt is met duizenden Swarovski diamantjes.

Hebben jullie dit beeld voor je?

Mooi, want ondertussen gaat bij mij de wekker om het onmogelijke tijdstip acht uur ’s ochtends en strompel ik nu met veel moeite door die verrekte plaksneeuw, die tot mijn knieën komt. Na het gevecht te hebben verloren dat bepaalde wie het zieligst was, Pim of ik, loop ik nu te ploeteren en ligt Pim lekker op bed. Mijn griepje had dan ook geen schijn van kans tegen de rugklachten van Pim, die nu niet zonder pijnstillers zijn bed uit kan komen. En dus loop ik nu in mijn pyjama, nadat ik ook nog terug moest want ik was mijn handschoenen vergeten, met mijn skibroek en jas eroverheen naar de beesten toe. Stomme konijnen, stomme kippen, ze werken allemaal niet mee. Terwijl ik naar de schapen loop om het voer te brengen, zie ik dat ze hooi nodig hebben. Nou zal ik eerst uitleggen dat hooi halen best leuk is om te doen, maar wel met z’n tweeën en niet alleen. Je moet namelijk naar de zolder, daar vier hooibalen naar beneden gooien en dan loop je met een karretje naar de schapen toe om daar dan in elke ijzeren mand twee balen te gooien. En aangezien ik het karretje niet kan gebruiken door de sneeuw, moet ik ze per stuk verslepen. Eenmaal in de schaapskooi, worden de schapen helemaal wild als ze het hooi zien en terwijl ik probeer de mand te bereiken, zitten ze er al bovenop. Ik kan nog net de touwtjes eraf halen en dan word ik aan de kant gebeukt door de ram. Stik er maar in, ik ben er klaar mee. Stomme sneeuw, stomme boerderij. “Tuurlijk schatje, laten we naar Zweden gaan, in de godvergeten winter, op een boerderij in de middle of nowhere met een buiten toilet”. Als ik op dit moment ergens klaar mee ben, dan is het dat buiten toilet. Nu de sneeuw zo hoog is en het elke avond standaard vriest, wil je echt niet meer naar buiten om je behoefte nog even te doen. Mijn blaas daarentegen, vindt het geweldig! Al drie nachten word ik wakker om twaalf uur om nog even een avondwandelingetje te maken naar het toilet. Ik ga het huis in en loop Liselott tegen het lijf. Ze vertelt me dat we sneeuw gaan scheppen met de tractor, want dat gaat sneller. Hoe snel het had moeten gaan weet ik niet, maar twee uur, drie emmers grind en sneeuwkettingen later sta ik nog steeds naar een sneeuwschuiver te kijken die niet uit de sneeuw komt. Wanneer het ons toch op wonderbaarlijke wijzen lukt, blijkt dat we een onderdeeltje kwijt zijn van de sneeuwschuiver. Ja mensen, we hebben het over de wet van Murphy of we hebben het niet. Eenmaal weer binnen, het klusje was na drie uur geslaagd (de voorbereiding dan bedoel ik, er was nog geen meter sneeuw verschoven) doe ik de koelkast open. Geen yoghurt, geen kaas, dan maar een broodje met boter. Ik mis thuis. Ik mis de volle koelkast, het gemak van even naar de supermarkt en de kaas. Man, man, man ik mis Hollandse,Franse en Italiaanse kaas! Maar echt het meest van alles, mis ik nog het douchen. Heerlijk onder een hete straal rustig twintig minuten of langer doorbrengen. Ik heb op dit moment al zes dagen niet gedoucht. God wat mis ik thuis, wat mis ik mijn vaders hoofd wanneer ik met een groen, zwart of wit gezicht de badkamer uit kwam lopen en geïrriteerd vertelde dat een gezichtsmasker heel normaal en goed voor je is. Ik mis mijn ouders, mijn vriendinnen, ik mis thuis.

Pim komt binnen en ik zie dat hij echt veel pijn heeft. Onmiddellijk heb ik spijt dat ik vanochtend zo chagrijnig was en zeg sorry. We besluiten te gaan wandelen die middag en al gauw gooi ik al mijn ergernissen eruit. Pim is het met mij eens dat het niet heel leuk meer is, omdat er ook niet veel klusjes voor ons zijn. De afgelopen dagen hebben we de hele middag binnen gezeten, eten gemaakt, gekeken naar het dramatheater dat “eten met driejarigen” heet en gingen we naar ons hutje om te slapen. Het moet anders besluiten we. En dat zijn we dan ook gaan doen.

Gelijk toen we thuiskwamen dook ik de voorraadkast in om te kijken wat er wel was, in plaats van wat niet. En zo kwam het dat ik begon met broodbakken en daarna zandkoekjes ging maken met de kinderen. Ik heb gemerkt dat koekjes maken met kinderen van anderhalf en drie jaar, alleen maar leuk is in reclames en in de Ikea catalogus. In het echte leven is het een kleine ramp. Maar de koekjes vonden ze erg lekker en de dag erna stond ik daarom in de keuken om pompoenkoekjes in elkaar te prutsen, die overigens na een dag al op waren. Nu niet te vroeg juichen mensen, een echte keukenprinses ben ik nog lang niet, maar het is een begin. Ook zijn we wezen kicken met de kinderen. Een kick is een soort slee waar je achterop kan staan, ik zal een foto toevoegen. Wat was dat super leuk! Tenminste dat vond ik dan, de mening van de kinderen zal ik voor mij houden, maar laten we zeggen dat we met een half uurtje weer binnen stonden. Daarom zijn Pim en ik later met z’n tweetjes gegaan. Man, wat hadden we een lol! Als kleine kinderen renden we de bergen op en gingen we om de beurt op de kick staan of zitten. Pim was beter in het sturen dan ik. De eerste keer dat ik ging sturen ging ongeveer zo. ‘Je weet hoe je moet sturen hè?’ ‘Jazeker!’ (10 meter verder) ‘WHAAAAAAA!!’ In de eerste de beste bocht, parkeerde ik de kick vrij soepeltjes en zonder aarzelen, recht in de sneeuw. Gevolg: ik viel over Pim heen en belandde met mijn knie op Pim zijn nek. Voor iedereen die nu een rampscenario in gedachte heeft, het is maar een slee mensen. Na tien minuten schelden vloeken was de ergste schrik er al van af. En na de woede verlossende opmerking; ‘Je kan wel zien dat jij je rijbewijs niet hebt zeg!’ Waar ik overigens ook niet heel veel op terug had te zeggen, was alles weer oké. Het was dan ook die dag dat we de elanden zagen en dat onze dag officieel niet meer stuk kon.

Hiermee wil ik eigenlijk alleen maar even zeggen, het is niet allemaal blauwe lucht en mooie foto’s en we missen jullie echt! Er zijn momenten dat het even tegenzit, dat je gewoon baalt van iets of dat je elkaar ook even zat bent. Dat hoort er ook bij, dat is ook een deel van het avontuur. En daarom deel ik dit met jullie.

P.S. Maar even zonder jokken, die Swarovski diamanten, daar is geen woord over gelogen!