leo-met-madamedeluxe.reismee.nl

Tot morgen!

Lieve allemaal, het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven. Sterker nog, wanneer jullie dit lezen, zijn wij al onderweg. Niet zomaar onderweg, wanneer jullie dit lezen, dan komen wij naar huis. Dit is dan ook het laatste stukje dat ik zal schrijven en dat doe ik dan ook lekker sentimenteel onder begeleiding van Krezip met Sweet Goodbyes.

Hoewel ik het natuurlijk heel erg jammer vind dat we niet alle avonturen met jullie hebben kunnen delen, weet ik ook dat het te veel was geweest om ook nog te schrijven. Wanneer je minstens 12 uur per dag werkt, van 9:00-00:00 moet blijven lachen en problemen moet oplossen waarvan je überhaupt nog niet begrijpt wat het probleem is, ben je moe. Er zijn dan ook dagen geweest die uitzichtloos leken, dat we naar huis wilden en nooit meer terug wilden komen en dat we ruzie hebben gemaakt om niks. Dat is trouwens niet waar, een oplader delen is gewoon niet makkelijk als je de andere drie niet kan vinden! Maar ook dagen dat je op het terras stond, de drukte voorbij was en met je collega’s van de zon kon genieten. Ik kan zonder twijfel zeggen, op dat moment was ik zielsgelukkig. Zo gelukkig dat je denkt dat het niet beter kan. En dan komt die ene dag. De dag dat je ouders op bezoek komen. De dag dat je met je moeder en je broertje op de ski’s staat (ja echt waar!!). Veel mensen die dit lezen zullen dit niet helemaal begrijpen, maar de mensen die mijn ouders kennen zullen weten waar ik het over heb als ik zeg dat het moment dat mijn moeder op de ski’s stond, bij mij tranen van geluk kwamen. Nu ook weer.

Naast al het moois natuurlijk ook minder leuke dingen meegemaakt. In het ziekenhuis gelegen voor drie dagen, portemonnee verloren, achter de bar in tranen uitbarsten omdat je zo moe bent. Na zo’n reis top zijn afgevallen en dan in de laatste maand alles er weer aan eten. Het hoort er allemaal bij, zullen we maar zeggen, dat verzacht het allemaal een beetje.

En hoewel we hier absoluut weer willen terugkomen, willen we nu graag naar huis. Thuis naar vrienden, familie en kat. Jeetje, wat heb ik jullie gemist! En wat hebben we veel geleerd! Voor ons beide geldt dat het respect voor mensen die in de horeca werken er al wel was, maar absoluut is verdubbeld als het al niet meer is. En we kunnen een boek schrijven over ouderschap zo ondertussen. Even één ding tussendoor lieve mensen, als je kind van 2/3 niet wil skiën, doe hem dan ook alsjeblieft niet in een skiklas! Mijn hemel… dat is alles wat ik er nog over heb te schrijven. Oké toch niet, ik heb op sommige momenten namelijk ook echt getwijfeld of ik “goed met kinderen” nog op mijn cv moest laten staan.

En zo zijn dit de laatste woorden. Ik hoop dat jullie hebben genoten van de verhalen en natuurlijk dat jullie ons volgende avontuur weer meelezen. En dit keer zal ik dan proberen om jullie niet halverwege in St Johan te laten hangen. Tot snel iedereen, tot donderdag 7:25 Utrecht Centraal!

(grapje dat doen we jullie niet aan)

Heel veel liefs,

Pim en Femke

Reacties

Reacties

Digg Mc Outpants

Oi Pim,

We can't wait to see you in Glasgow! Cold beer is ready. See you there and don't forget your big money.

Love,

Digg

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!