Wanneer je samen een blog bijhoudt, dan merk je dat verhalen van elkaar verschillen, omdat je allebei andere dingen opvalt. De tijd dat we in Tirol zaten, hebben we allebei heel erg anders meegemaakt kan ik vast verklappen. Dus hier, mijn versie.

We stappen uit de trein met onze onmogelijk zware koffers, die keurig netjes 19,7 en 20,4 kilo wegen, en lopen een klein, maar super gezellig dorpje in. Overal staan kerstmarktkraampjes, zijn er winkels open en lopen mensen met hun kerstaankopen. Wat een verschil! Het is zo typisch Oostenrijks, van die muurschilderingen, houten balkons rondom het huis en ja, overal sneeuw. Eenmaal onze spullen uitgepakt en de ontdekking van het bad gedaan (JIPPIE), lopen we naar de bar opzoek naar anderen mensen van de opleiding. Die krioelen blijkbaar overal en het duurt niet lang voor we aanspraak hebben. Wanneer ze merken dat we een stel zijn, komen ze er ook snel achter dat ik de opleiding niet ga volgen en lijken ze dat niet helemaal te begrijpen. De meeste zijn zo’n 18 jaar en hebben een tussenjaar genomen. Een ander groepje heeft connecties met de leiding en hebben altijd al een keer skileraar willen worden. Het is een gezellige mengelmoes en iedereen is aan het socializen. Wanneer het tijd is om te eten met zijn allen en we de zaal in lopen, gebeurt er iets wonderlijks. De groep die eerst zo sociaal was, vormen groepen, zoeken elkaar op aan de tafels en ineens ben ik beland in een soort Highschool Musical. De “populaire groep” heeft een enorme tafel en jongens en meiden staan bij de tafel te wachten of er misschien een plekje vrij komt. Uiteindelijk lukt dat niet en druipen ze af naar de andere tafels, waar ze hun eigen groepjes vormen. Dan heb je aan de overkant de wat ouderen mannen zitten, van zo’n eind 20. Daar zitten drie meiden bij die je makkelijk kan vergelijken met de Mean Girls. Je hebt het hoofd en de twee die haar volgen. Aan de rechter kant zijn de groepen jongens die het niet zoveel boeit en hier gewoon zijn, omdat het leuk leek. Het is dan ook dit groepje dat elke dag na het eten snel weggaat en er wordt gezegd dat ze elke dag pas om 4:00 weer terugkomen. En dan heb je ons, het stelletje, Pieter, waar je gewoon mee wil knuffelen omdat hij zo naïef is, Jip die een maand verkering heeft en een kussensloop met foto van zijn vriendin kreeg (10 dagen zijn dan ook erg lang) en Anneke. Anneke haar dochter heeft vorig jaar de opleiding voltooid en Anneke werd hierdoor geïnspireerd. Anneke heeft drie katten en we hebben het dan ook alle avonden erg gezellig gehad tijdens het eten. Dan komt het voorstelrondje, iedereen moet naar voren komen en wordt dan belaagd met vragen van de zogenaamde grappige organisator Stefan. Niemand heeft er zin in en je merkt de spanning zichtbaar toenemen, zoals je die ook voelde tijdens je presentatie Engels. Dan is Pim, hij komt er op zich makkelijk van af, maar dan.. ‘Je bent hier met je vriendin toch?’ ‘Ja, die zit daar in die blauwe trui’. Ongemakkelijk zwaai ik maar even, want alle ogen zijn nu op mij gericht. ‘Oow oke, en gaat zij ook werken bij een skischool?’ vraagt Stefan op een op zijn minst een beetje neerbuigende manier. Nou denk ik, vertel het maar Pim, ‘Mijn vriendin heeft nog nooit geskied, is ook nog nooit op wintersport geweest, maar is al wel mooi aangenomen bij een skischool!’ denk ik strijdlustig. 'Oow nee, die gaat gewoon in een restaurant werken’. Wat??? Zei hij dat nou echt?? En terwijl ik nog verbaasd naar het midden kijk, krijgt Pim zijn skipas en kan weer gaan zitten. En zo, werd ik het meisje in de blauwe trui die in een restaurant gaat werken en hier eigenlijk niks te zoeken heeft. Geloof mij, Pim heeft het geweten die avond.

De volgende ochtend gaat de wekker om 7:00 en hoewel Pim echt zijn best doet mij niet wakker te maken, word ik wakker aangezien de enige lamp boven het bed hangt. Ik besluit om rond half 10 naar het ontbijtbuffet te lopen, het ontbijt is tot 10 uur dus ik heb zo ongeveer het maximale uitslapen bereikt. De dames van het ontbijtbuffet denken iets anders over mijn prestatie. Ik kom er dan ook de volgende dag pas achter dat de eerste dag het halve ontbijtbuffet blijkbaar al was opgeruimd en ineens werd mij ook koffie aangeboden. Voortaan sta ik dus om 8:15 bij het ontbijtbuffet. Wanneer ik dan terug kom in mijn kamer en ronduit niks te doen heb, ga ik vast de kamer opruimen voor het kamermeisje. Ja, ik heb elke dag mijn handdoekjes netjes opgevouwen, mijn bedden opgemaakt en alles stofzuigklaargemaakt in een hotel. Daarna is het tijd om mezelf, als een echte housewife, te gaan vermaken. En in een dorpje dat om wintersport draait, zit er dan ook niks anders op dan te gaan shoppen, aangezien de enige ski’s die je in je leven hebt aangeraakt de 50 jaar oude langlauflatten in Zweden waren. Wanneer Pim dan terug is rond 14:00/16:00/17:00, daar zit ook geen logica in, krijgt hij natuurlijk een massage. Elke dag. Want ach, hij is zo goed bezig. Dan wacht ik tot 18:30, gaan we eten en daarna eigenlijk al snel naar bed. En dat 4 dagen lang! Terwijl de kamer zich vult met haarlak, shampoo, conditioner, bodylotion, maskers voor gezicht en haar, make up remover, tonic, watjes, koekjes en niet te missen, chocola! Vraagt Pim zich steeds meer af wat ik de godganze dag doe, terwijl hij lichamelijk vrijwillig uitgeput wordt en raak ik steeds meer verveeld. Dit alles gebeurt dus in zo’n 3-4 dagen tijd en geeft dan ook aan hoe slecht ik mezelf kan vermaken met niks doen. Maar het is dan ook zo raar om het ene moment in the middle of nowhere te zitten met het volle besef duurzamer te gaan leven. En het volgende moment zit je in een toeristenattractie je druk te maken over welke mascara je wimpers het beste doet uitkomen. En natuurlijk hoe je deze highschool musical gaat doorkomen. Ik neem me voor om meer te gaan genieten. De volgende dag sta ik op en kijk uit het raam, ik maak er een foto van en stuur hem naar mijn ouders. Nu ik later naar de foto kijk, besef ik pas echt hoe mooi en leuk het daar was. En zo vul ik mijn dagen voortaan met wandelen, zo’n 10 km per dag en ’s avonds voor het eten ga ik baantjes zwemmen. Het voelt goed om weer bezig te zijn, maar nog niet echt als genieten, meer als een klein kind bezighouden. Alleen ben ik zelf het kleine kind.

Toch zijn er ook de momenten dat je om je heen kijkt en de schoonheid van het witte landschap niet kan beseffen. Sorry lezers, maar wij zijn ook van die mensen geworden die foto’s nemen die er jaloersmakend uitzien. En we hadden ons nog zo voorgenomen… Maar ook zijn er de nostalgische momenten die je thuis kerst vieren doet missen, van het lopen over de kerstmarkt en samen met de locals aan de gluhwein te zitten. Dat wil zeggen, Pim heeft gluhwein en ik drink iets wat kinderpunch heet. Ja mensen, ik zit in dit verhaal nog steeds aan de antibiotica, daarom ook het vele shoppen, ik ben oh zo zielig. En op een dag, als ik voor de zoveelste keer door het dorpje loop, kom ik de Newyorker tegen. Een best wel bekende winkel in Nederland en ik besluit een kijkje te nemen. En dan hangt hij daar, DE dirndl. Zonder naar het prijskaartje te kijken ga ik hem passen, voor de lol, want die krengen krijg je niet voor minder dan 100 euro. Ik heb hem aan en kijk verbaasd in de spiegel. Hij is perfect. Echt perfect. En dan kijk ik naar het prijskaartje. Even geloof ik het niet. Dan sprint ik naar de kassa en durf ik pas in de hotelkamer weer te kijken. Ik heb hem. Ik heb een dirndl. En de prijs, 15 euro. 15 euro mensen!! En op dat moment ben ik de gelukkigste housewife in de dop van Oostenrijk. En terwijl ik stralend op de foto word gezet door Pim, trilt mijn telefoon. Wat ik dan nog niet weet, is dat vanaf dat moment alles even iets anders gaat lopen dan gepland.

P.s. Pim en ik zijn ontzettend benieuwd wie onze blog allemaal lezen, dit zien wij namelijk niet. En daarom vragen we jullie of jullie voor ons een reactie achter willen laten of op een andere manier even willen laten weten dat jullie met ons meegenieten. Alvast dank jullie wel!