Tot morgen!

Lieve allemaal, het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geschreven. Sterker nog, wanneer jullie dit lezen, zijn wij al onderweg. Niet zomaar onderweg, wanneer jullie dit lezen, dan komen wij naar huis. Dit is dan ook het laatste stukje dat ik zal schrijven en dat doe ik dan ook lekker sentimenteel onder begeleiding van Krezip met Sweet Goodbyes.

Hoewel ik het natuurlijk heel erg jammer vind dat we niet alle avonturen met jullie hebben kunnen delen, weet ik ook dat het te veel was geweest om ook nog te schrijven. Wanneer je minstens 12 uur per dag werkt, van 9:00-00:00 moet blijven lachen en problemen moet oplossen waarvan je überhaupt nog niet begrijpt wat het probleem is, ben je moe. Er zijn dan ook dagen geweest die uitzichtloos leken, dat we naar huis wilden en nooit meer terug wilden komen en dat we ruzie hebben gemaakt om niks. Dat is trouwens niet waar, een oplader delen is gewoon niet makkelijk als je de andere drie niet kan vinden! Maar ook dagen dat je op het terras stond, de drukte voorbij was en met je collega’s van de zon kon genieten. Ik kan zonder twijfel zeggen, op dat moment was ik zielsgelukkig. Zo gelukkig dat je denkt dat het niet beter kan. En dan komt die ene dag. De dag dat je ouders op bezoek komen. De dag dat je met je moeder en je broertje op de ski’s staat (ja echt waar!!). Veel mensen die dit lezen zullen dit niet helemaal begrijpen, maar de mensen die mijn ouders kennen zullen weten waar ik het over heb als ik zeg dat het moment dat mijn moeder op de ski’s stond, bij mij tranen van geluk kwamen. Nu ook weer.

Naast al het moois natuurlijk ook minder leuke dingen meegemaakt. In het ziekenhuis gelegen voor drie dagen, portemonnee verloren, achter de bar in tranen uitbarsten omdat je zo moe bent. Na zo’n reis top zijn afgevallen en dan in de laatste maand alles er weer aan eten. Het hoort er allemaal bij, zullen we maar zeggen, dat verzacht het allemaal een beetje.

En hoewel we hier absoluut weer willen terugkomen, willen we nu graag naar huis. Thuis naar vrienden, familie en kat. Jeetje, wat heb ik jullie gemist! En wat hebben we veel geleerd! Voor ons beide geldt dat het respect voor mensen die in de horeca werken er al wel was, maar absoluut is verdubbeld als het al niet meer is. En we kunnen een boek schrijven over ouderschap zo ondertussen. Even één ding tussendoor lieve mensen, als je kind van 2/3 niet wil skiën, doe hem dan ook alsjeblieft niet in een skiklas! Mijn hemel… dat is alles wat ik er nog over heb te schrijven. Oké toch niet, ik heb op sommige momenten namelijk ook echt getwijfeld of ik “goed met kinderen” nog op mijn cv moest laten staan.

En zo zijn dit de laatste woorden. Ik hoop dat jullie hebben genoten van de verhalen en natuurlijk dat jullie ons volgende avontuur weer meelezen. En dit keer zal ik dan proberen om jullie niet halverwege in St Johan te laten hangen. Tot snel iedereen, tot donderdag 7:25 Utrecht Centraal!

(grapje dat doen we jullie niet aan)

Heel veel liefs,

Pim en Femke

Austria Housewifes, aflevering 1

Wanneer je samen een blog bijhoudt, dan merk je dat verhalen van elkaar verschillen, omdat je allebei andere dingen opvalt. De tijd dat we in Tirol zaten, hebben we allebei heel erg anders meegemaakt kan ik vast verklappen. Dus hier, mijn versie.

We stappen uit de trein met onze onmogelijk zware koffers, die keurig netjes 19,7 en 20,4 kilo wegen, en lopen een klein, maar super gezellig dorpje in. Overal staan kerstmarktkraampjes, zijn er winkels open en lopen mensen met hun kerstaankopen. Wat een verschil! Het is zo typisch Oostenrijks, van die muurschilderingen, houten balkons rondom het huis en ja, overal sneeuw. Eenmaal onze spullen uitgepakt en de ontdekking van het bad gedaan (JIPPIE), lopen we naar de bar opzoek naar anderen mensen van de opleiding. Die krioelen blijkbaar overal en het duurt niet lang voor we aanspraak hebben. Wanneer ze merken dat we een stel zijn, komen ze er ook snel achter dat ik de opleiding niet ga volgen en lijken ze dat niet helemaal te begrijpen. De meeste zijn zo’n 18 jaar en hebben een tussenjaar genomen. Een ander groepje heeft connecties met de leiding en hebben altijd al een keer skileraar willen worden. Het is een gezellige mengelmoes en iedereen is aan het socializen. Wanneer het tijd is om te eten met zijn allen en we de zaal in lopen, gebeurt er iets wonderlijks. De groep die eerst zo sociaal was, vormen groepen, zoeken elkaar op aan de tafels en ineens ben ik beland in een soort Highschool Musical. De “populaire groep” heeft een enorme tafel en jongens en meiden staan bij de tafel te wachten of er misschien een plekje vrij komt. Uiteindelijk lukt dat niet en druipen ze af naar de andere tafels, waar ze hun eigen groepjes vormen. Dan heb je aan de overkant de wat ouderen mannen zitten, van zo’n eind 20. Daar zitten drie meiden bij die je makkelijk kan vergelijken met de Mean Girls. Je hebt het hoofd en de twee die haar volgen. Aan de rechter kant zijn de groepen jongens die het niet zoveel boeit en hier gewoon zijn, omdat het leuk leek. Het is dan ook dit groepje dat elke dag na het eten snel weggaat en er wordt gezegd dat ze elke dag pas om 4:00 weer terugkomen. En dan heb je ons, het stelletje, Pieter, waar je gewoon mee wil knuffelen omdat hij zo naïef is, Jip die een maand verkering heeft en een kussensloop met foto van zijn vriendin kreeg (10 dagen zijn dan ook erg lang) en Anneke. Anneke haar dochter heeft vorig jaar de opleiding voltooid en Anneke werd hierdoor geïnspireerd. Anneke heeft drie katten en we hebben het dan ook alle avonden erg gezellig gehad tijdens het eten. Dan komt het voorstelrondje, iedereen moet naar voren komen en wordt dan belaagd met vragen van de zogenaamde grappige organisator Stefan. Niemand heeft er zin in en je merkt de spanning zichtbaar toenemen, zoals je die ook voelde tijdens je presentatie Engels. Dan is Pim, hij komt er op zich makkelijk van af, maar dan.. ‘Je bent hier met je vriendin toch?’ ‘Ja, die zit daar in die blauwe trui’. Ongemakkelijk zwaai ik maar even, want alle ogen zijn nu op mij gericht. ‘Oow oke, en gaat zij ook werken bij een skischool?’ vraagt Stefan op een op zijn minst een beetje neerbuigende manier. Nou denk ik, vertel het maar Pim, ‘Mijn vriendin heeft nog nooit geskied, is ook nog nooit op wintersport geweest, maar is al wel mooi aangenomen bij een skischool!’ denk ik strijdlustig. 'Oow nee, die gaat gewoon in een restaurant werken’. Wat??? Zei hij dat nou echt?? En terwijl ik nog verbaasd naar het midden kijk, krijgt Pim zijn skipas en kan weer gaan zitten. En zo, werd ik het meisje in de blauwe trui die in een restaurant gaat werken en hier eigenlijk niks te zoeken heeft. Geloof mij, Pim heeft het geweten die avond.

De volgende ochtend gaat de wekker om 7:00 en hoewel Pim echt zijn best doet mij niet wakker te maken, word ik wakker aangezien de enige lamp boven het bed hangt. Ik besluit om rond half 10 naar het ontbijtbuffet te lopen, het ontbijt is tot 10 uur dus ik heb zo ongeveer het maximale uitslapen bereikt. De dames van het ontbijtbuffet denken iets anders over mijn prestatie. Ik kom er dan ook de volgende dag pas achter dat de eerste dag het halve ontbijtbuffet blijkbaar al was opgeruimd en ineens werd mij ook koffie aangeboden. Voortaan sta ik dus om 8:15 bij het ontbijtbuffet. Wanneer ik dan terug kom in mijn kamer en ronduit niks te doen heb, ga ik vast de kamer opruimen voor het kamermeisje. Ja, ik heb elke dag mijn handdoekjes netjes opgevouwen, mijn bedden opgemaakt en alles stofzuigklaargemaakt in een hotel. Daarna is het tijd om mezelf, als een echte housewife, te gaan vermaken. En in een dorpje dat om wintersport draait, zit er dan ook niks anders op dan te gaan shoppen, aangezien de enige ski’s die je in je leven hebt aangeraakt de 50 jaar oude langlauflatten in Zweden waren. Wanneer Pim dan terug is rond 14:00/16:00/17:00, daar zit ook geen logica in, krijgt hij natuurlijk een massage. Elke dag. Want ach, hij is zo goed bezig. Dan wacht ik tot 18:30, gaan we eten en daarna eigenlijk al snel naar bed. En dat 4 dagen lang! Terwijl de kamer zich vult met haarlak, shampoo, conditioner, bodylotion, maskers voor gezicht en haar, make up remover, tonic, watjes, koekjes en niet te missen, chocola! Vraagt Pim zich steeds meer af wat ik de godganze dag doe, terwijl hij lichamelijk vrijwillig uitgeput wordt en raak ik steeds meer verveeld. Dit alles gebeurt dus in zo’n 3-4 dagen tijd en geeft dan ook aan hoe slecht ik mezelf kan vermaken met niks doen. Maar het is dan ook zo raar om het ene moment in the middle of nowhere te zitten met het volle besef duurzamer te gaan leven. En het volgende moment zit je in een toeristenattractie je druk te maken over welke mascara je wimpers het beste doet uitkomen. En natuurlijk hoe je deze highschool musical gaat doorkomen. Ik neem me voor om meer te gaan genieten. De volgende dag sta ik op en kijk uit het raam, ik maak er een foto van en stuur hem naar mijn ouders. Nu ik later naar de foto kijk, besef ik pas echt hoe mooi en leuk het daar was. En zo vul ik mijn dagen voortaan met wandelen, zo’n 10 km per dag en ’s avonds voor het eten ga ik baantjes zwemmen. Het voelt goed om weer bezig te zijn, maar nog niet echt als genieten, meer als een klein kind bezighouden. Alleen ben ik zelf het kleine kind.

Toch zijn er ook de momenten dat je om je heen kijkt en de schoonheid van het witte landschap niet kan beseffen. Sorry lezers, maar wij zijn ook van die mensen geworden die foto’s nemen die er jaloersmakend uitzien. En we hadden ons nog zo voorgenomen… Maar ook zijn er de nostalgische momenten die je thuis kerst vieren doet missen, van het lopen over de kerstmarkt en samen met de locals aan de gluhwein te zitten. Dat wil zeggen, Pim heeft gluhwein en ik drink iets wat kinderpunch heet. Ja mensen, ik zit in dit verhaal nog steeds aan de antibiotica, daarom ook het vele shoppen, ik ben oh zo zielig. En op een dag, als ik voor de zoveelste keer door het dorpje loop, kom ik de Newyorker tegen. Een best wel bekende winkel in Nederland en ik besluit een kijkje te nemen. En dan hangt hij daar, DE dirndl. Zonder naar het prijskaartje te kijken ga ik hem passen, voor de lol, want die krengen krijg je niet voor minder dan 100 euro. Ik heb hem aan en kijk verbaasd in de spiegel. Hij is perfect. Echt perfect. En dan kijk ik naar het prijskaartje. Even geloof ik het niet. Dan sprint ik naar de kassa en durf ik pas in de hotelkamer weer te kijken. Ik heb hem. Ik heb een dirndl. En de prijs, 15 euro. 15 euro mensen!! En op dat moment ben ik de gelukkigste housewife in de dop van Oostenrijk. En terwijl ik stralend op de foto word gezet door Pim, trilt mijn telefoon. Wat ik dan nog niet weet, is dat vanaf dat moment alles even iets anders gaat lopen dan gepland.

P.s. Pim en ik zijn ontzettend benieuwd wie onze blog allemaal lezen, dit zien wij namelijk niet. En daarom vragen we jullie of jullie voor ons een reactie achter willen laten of op een andere manier even willen laten weten dat jullie met ons meegenieten. Alvast dank jullie wel!

Daag NOOIT de wet van Murphy uit!

Op dit moment zitten we bijna een maand in Biberwier en hebben we jullie dus al veel te lang laten wachten op een nieuw verhaal. Nu heeft Pim daar een legitieme reden voor, die is namelijk tijdens zijn opleiding van 7:00-23:00 elke dag bezig geweest met skiën en alles wat daarbij hoort. En ik…. Ik was vooral bezig met mijzelf bezighouden, maar dat lezen jullie in een ander verhaal. Hier in Biberwier is het heel hard werken, maar ook enorm genieten. Maar niet getreurd, we gaan de draad weer oppakken! In dit verhaal gaan we even terug naar 4 december, de dag dat we vertrokken uit Zweden.

Wanneer we wakker worden, voelt het raar. Het is de laatste dag, maar het voelt niet zo. We voeren de dieren, gaan ontbijten en niets herinnert ons er eigenlijk aan dat dit weleens de allerlaatste keer kan zijn dat we hier zitten. Behalve natuurlijk het feit dat de hele woonkamer vol ligt met onze opgehangen en gevouwen schone was. Wanneer je een week voor vertrek geen wasmachine in huis hebt en deze pas twee dagen voor vertrek weer is vervangen, merk je pas echt wat een geweldige uitvinding het is. Ook worden we eraan herinnerd dat we toch wel heel netjes en secuur onze tassen hadden ingepakt en hoe roekeloos we hebben uitgepakt. En fin, na een ochtendje dit hier, dat daar, nee andersom joh, past alles weer netjes en weegt alles keurig onder de 20 kilo. Ondertussen is het hele huis in rep en roer, want er is een familiefeest en iedereen moet en zal daar netjes gekleed heengaan. We hebben afgesproken dat ze ons af zullen zetten op het station en dan direct door naar de familiebijeenkomst gaan. Zo komt het dat we een beetje onhandig met onze lief bedoelde zak drop en stroopwafels in de gang staan om ze te bedanken voor alles. Er komt nou eenmaal vrij weinig tussen een kledingdiscussie tussen ouder en kind. Ik geef de stroopwafels aan Liselott, omdat deze haar favoriete koekjes zijn, en geef Astrid, die met grote ogen voor mij staat de zak drop. En dat, lieve mensen, had ik NOOIT moeten doen. Er is zo’n twee seconden stilte voor de storm en dan gaat alles ineens heel snel. Idun kijkt me boos aan omdat ik haar niks heb gegeven, Astrid moet en zal een dropje proeven, Idun stampt boos haar schoenen uit, Astrid moet direct de dropjes bij Liselott inleveren, wat als gevolg een krijsende Astrid heeft, Idun schreeuwt tegen Erik en zelfs ik kan daaruit opmaken dat het om de dropjes gaat, Astrid heeft de dropjes te pakken en scheurt het zakje open, Erik ziet op tijd het gevaar en pakt de dropjes af, Idun krijgt geen aandacht en begint te schreeuwen, Astrid brult nog harder, Liselott pakt de jassen, Erik de schoenen, ik breng mezelf in veiligheid en sein naar Pim “Ieder voor zich!” Het volgende moment zitten we in de auto en is iedereen stil.

Eenmaal bij het station geven we elkaar even een ongemakkelijke knuffel en moeten zij al snel weer door. Het besef is er nog niet helemaal, dat komt later pas in de trein naar Stockholm. Dit was het eerste deel van onze reis en we rijden letterlijk deel twee tegemoet. Nu kan ik natuurlijk schrijven over het super mooie Stockholm, waar we een nachtje hebben geslapen in een verbouwd oud zwembad. Of hoe heerlijk de eerste keer sushi weer was. Maar uit betrouwbare bronnen weet ik dat onze lezers dit niet zoveel boeit. Jullie willen natuurlijk meer ellende! Komt ie…

Wanneer we aankomen in Stockholm, na ons dagelijkse welles nietes discussie bij de treinkaartjesautomaat, kijken we onze ogen uit. Het is echt een geweldig mooie stad. Alle gebouwen lijken uit één stuk steen te zijn gehouwen en zijn ontzettend hoog. Verder is het heel wijd, mensen die Utrecht en Amsterdam zijn gewend (ik dus), weten niet wat groot is. Wanneer we aankomen in onze super goedkope hotelkamer merk ik dat na drie weken cranberry pillen slikken mijn blaasontsteking niet over is gegaan en eigenlijk erger is geworden. Ik zit dan ook al drie weken dagelijks aan de pijnstillers en begin me ellendig te voelen. Toch maar even wat aan doen denk ik bij mijzelf. Ik loop naar de douches en wc’s en onderweg zie ik een deur met een plaatje van reageerbuisjes, kruisjes en DANGAROUS erop. Juist ja.. oud zwembad hè, dan krijg je dat. De douches zitten tegenover een trap die naar het buiten zwembad leid, deze wordt niet meer gebruikt maar is er nog altijd. De bovenkant bestaat uit allemaal ramen en omdat het donker is, de verf blakert en de ramen zijn beslagen, ziet het eruit als een geweldige plek voor een horrorfilm. Super geboekt Fem, moet je vaker doen denk ik bij mezelf als ik naar de iet wat smerige en een klein beetje kapotte wc’s kijk. Laten we het erop houden dat ik potentie heb. Die avond gaan we de stad in en eten we sushi, omdat ik zo zielig ben. Nadat we natuurlijk eerst drie uur (niet gelogen) hebben rondgelopen, onder het mom “we hebben nog niet zo’n honger”. Het was meer een kwestie “ik weet niet wat ik wil eten”. De volgende dag vliegen we naar Memmingen, Duistland. Waarom Memmingen? Daar heb ik ze helemaal niet over gehoord? Klopt, lieve mensen. Maar Memmingen was goedkoop vliegen en ik ben een dochter van mijn vader, dus Memmingen it is. Anderhalf uur vertraging staat er op het bord (in werkelijkheid was het over de twee uur). Als we dan eindelijk het vliegtuig in kunnen en ik denk dat er nu niks mis kan gaan, want ik heb alles keurig geboekt, zitten er mensen op onze stoelen. Ja, vertellen ze, we zitten eigenlijk daar, maar daar kunnen we niet met z’n drieën zitten, dus we zijn maar gewoon hier gaan zitten. ‘Dat is heel jammer meneer, maar we hebben deze plaatsen geboekt en als we dan toch neerstorten zou ik het erg jammer vinden als uw 200 kilo wordt geidentificeerd met mijn naam. Mag ik gaan zitten?’ Is wat ik had moeten zeggen. Maar ja, ik ben ik. ‘Maar natuurlijk! Dat is toch geen probleem! Geniet van de reis! Wat heeft u een leuke zoon!’ En onhandig prop ik mijn tas, jas, muts en sjaal onder mijn stoel, omdat de bagage van deze aardige mensen in, nu, ons ruim zit. Het aardige kind begint dan ook nog eens te krijsen de hele vlucht en het plaatje is compleet! Meer dan negen uur later, dan we op het vliegveld in Stockholm stonden, komen we dan eindelijk met de bus aan in Munchen, waar we een paar dagen verblijven. Terwijl ik nog een beetje baal, want dat Memmingen had wat dichterbij gemogen. Ik merk dat ik honger heb en steeds meer pijn begin te krijgen wat betreft mijn blaas. Bij binnenkomst laat onze host een foto zien van een SS soldaat die in de kamer hangt. Zijn opa. En krijgen we, ik geloof zelfs dat het de korte versie was, een uitleg over zijn familie stamboom. Het is negen uur en we zijn kapot, maar we hebben nog niet gegeten. En dus verdwalen we een half uur, eten dan in een klein Italiaans restaurant en gaan lekker slapen. De volgende dag bel ik mijn huisarts met de vraag of er een recept kan worden doorgestuurd naar een apotheek in de buurt. Natuurlijk kan dat niet, anders zou dit verhaal deze titel niet hebben. Ik bel een huisarts in de buurt, nadat ik eerst bijna de plastische chirurg aan de lijn had. Mijn Duits is dan wel zeer slecht, maar deze blunder had ik kunnen voorkomen. We kunnen gelijk komen, wat ik eerst wonderbaarlijk vind en later wel begrijp. Ze laten mensen liever een uur in de wachtkamer wachten dan thuis, dat is alles. Wanneer ik aan de beurt ben word ik na een verhaaltje van vijf minuten naar de wc gestuurd om in een potje te plassen, voor mensen die dit nog nooit hebben mogen meemaken (u zeit gezegend) zal ik even uitleggen hoe dit gaat. Je krijgt vaak een zakje met een hip potje waar je even in moet mikken, dan draai je hem dicht en geeft hem aan de receptioniste, die hier heel discreet mee omgaat. Dat is normaal. In Nederland dan. Ik sta in het toilet en zie nergens die leuke potjes staan, wanneer ik op het punt sta om iemand te vragen waar ze zijn, valt mijn oog op de witte plastic koffiebekertjes. ‘Oow my god’ ontglipt mij even en meteen staat de receptioniste naast me die bevestigd dat ik daar mijn behoefte in mag doen. Even later loop ik met mijn Heisse Apfelsaft door de wachtkamer naar de receptie, waar ik nog zo’n tien minuten mijn verse sapje sta warm te houden. En fin, duidelijke blaasontsteking, hier het recept en graag contant betalen, half uur opzoek naar een bank, terug naar de dokter, waar de receptioniste het wisselgeld uit de spaarpot op de toonbank vist. Is dit nou typisch Duitsland?

Verder kan ik niet echt veel over München vertellen, eerlijk gezegd wil ik dat ook liever niet. Ik heb namelijk de dagen in München gedrogeerd en met twaalf uur per dag slapen doorgebracht. En dat is niet eerlijk tegenover München, want ik geloof dat het absoluut een mooie stad is die het waard is om bezocht te worden. Daarom gaan Pim en ik absoluut nog een keer terug! Wanneer Murphy klaar is en mijn geweldig goede karma begint te werken na al dat vervelende aardig doen, krijgen jullie uitgebreid verslag over München!

De waarheid achter het sprookje

Op dit moment verandert het weer elke dag, dat wil zeggen, vooral de kleur. De sneeuw die is gevallen blijft nu al een tijdje liggen en bijna alle takken hangen nu vol sneeuw. Wanneer we opstaan komt de zon net boven de boomgrens en schijnt een prachtige felgele gloed over het terrein. Tegen de middag kan het stralend blauw zijn en licht de sneeuw nog feller op. Op andere momenten is de lucht juist grijs wit en ben je beland in een wereld van alleen de kleuren grijs, wit en zwart. En dan is er nog de avond, die hier al om een uurtje of vijf begint, aangezien het om vier uur donker wordt. Wanneer de nacht valt, schijnt de maan op de sneeuw en is het alsof alle sneeuw bedenkt is met duizenden Swarovski diamantjes.

Hebben jullie dit beeld voor je?

Mooi, want ondertussen gaat bij mij de wekker om het onmogelijke tijdstip acht uur ’s ochtends en strompel ik nu met veel moeite door die verrekte plaksneeuw, die tot mijn knieën komt. Na het gevecht te hebben verloren dat bepaalde wie het zieligst was, Pim of ik, loop ik nu te ploeteren en ligt Pim lekker op bed. Mijn griepje had dan ook geen schijn van kans tegen de rugklachten van Pim, die nu niet zonder pijnstillers zijn bed uit kan komen. En dus loop ik nu in mijn pyjama, nadat ik ook nog terug moest want ik was mijn handschoenen vergeten, met mijn skibroek en jas eroverheen naar de beesten toe. Stomme konijnen, stomme kippen, ze werken allemaal niet mee. Terwijl ik naar de schapen loop om het voer te brengen, zie ik dat ze hooi nodig hebben. Nou zal ik eerst uitleggen dat hooi halen best leuk is om te doen, maar wel met z’n tweeën en niet alleen. Je moet namelijk naar de zolder, daar vier hooibalen naar beneden gooien en dan loop je met een karretje naar de schapen toe om daar dan in elke ijzeren mand twee balen te gooien. En aangezien ik het karretje niet kan gebruiken door de sneeuw, moet ik ze per stuk verslepen. Eenmaal in de schaapskooi, worden de schapen helemaal wild als ze het hooi zien en terwijl ik probeer de mand te bereiken, zitten ze er al bovenop. Ik kan nog net de touwtjes eraf halen en dan word ik aan de kant gebeukt door de ram. Stik er maar in, ik ben er klaar mee. Stomme sneeuw, stomme boerderij. “Tuurlijk schatje, laten we naar Zweden gaan, in de godvergeten winter, op een boerderij in de middle of nowhere met een buiten toilet”. Als ik op dit moment ergens klaar mee ben, dan is het dat buiten toilet. Nu de sneeuw zo hoog is en het elke avond standaard vriest, wil je echt niet meer naar buiten om je behoefte nog even te doen. Mijn blaas daarentegen, vindt het geweldig! Al drie nachten word ik wakker om twaalf uur om nog even een avondwandelingetje te maken naar het toilet. Ik ga het huis in en loop Liselott tegen het lijf. Ze vertelt me dat we sneeuw gaan scheppen met de tractor, want dat gaat sneller. Hoe snel het had moeten gaan weet ik niet, maar twee uur, drie emmers grind en sneeuwkettingen later sta ik nog steeds naar een sneeuwschuiver te kijken die niet uit de sneeuw komt. Wanneer het ons toch op wonderbaarlijke wijzen lukt, blijkt dat we een onderdeeltje kwijt zijn van de sneeuwschuiver. Ja mensen, we hebben het over de wet van Murphy of we hebben het niet. Eenmaal weer binnen, het klusje was na drie uur geslaagd (de voorbereiding dan bedoel ik, er was nog geen meter sneeuw verschoven) doe ik de koelkast open. Geen yoghurt, geen kaas, dan maar een broodje met boter. Ik mis thuis. Ik mis de volle koelkast, het gemak van even naar de supermarkt en de kaas. Man, man, man ik mis Hollandse,Franse en Italiaanse kaas! Maar echt het meest van alles, mis ik nog het douchen. Heerlijk onder een hete straal rustig twintig minuten of langer doorbrengen. Ik heb op dit moment al zes dagen niet gedoucht. God wat mis ik thuis, wat mis ik mijn vaders hoofd wanneer ik met een groen, zwart of wit gezicht de badkamer uit kwam lopen en geïrriteerd vertelde dat een gezichtsmasker heel normaal en goed voor je is. Ik mis mijn ouders, mijn vriendinnen, ik mis thuis.

Pim komt binnen en ik zie dat hij echt veel pijn heeft. Onmiddellijk heb ik spijt dat ik vanochtend zo chagrijnig was en zeg sorry. We besluiten te gaan wandelen die middag en al gauw gooi ik al mijn ergernissen eruit. Pim is het met mij eens dat het niet heel leuk meer is, omdat er ook niet veel klusjes voor ons zijn. De afgelopen dagen hebben we de hele middag binnen gezeten, eten gemaakt, gekeken naar het dramatheater dat “eten met driejarigen” heet en gingen we naar ons hutje om te slapen. Het moet anders besluiten we. En dat zijn we dan ook gaan doen.

Gelijk toen we thuiskwamen dook ik de voorraadkast in om te kijken wat er wel was, in plaats van wat niet. En zo kwam het dat ik begon met broodbakken en daarna zandkoekjes ging maken met de kinderen. Ik heb gemerkt dat koekjes maken met kinderen van anderhalf en drie jaar, alleen maar leuk is in reclames en in de Ikea catalogus. In het echte leven is het een kleine ramp. Maar de koekjes vonden ze erg lekker en de dag erna stond ik daarom in de keuken om pompoenkoekjes in elkaar te prutsen, die overigens na een dag al op waren. Nu niet te vroeg juichen mensen, een echte keukenprinses ben ik nog lang niet, maar het is een begin. Ook zijn we wezen kicken met de kinderen. Een kick is een soort slee waar je achterop kan staan, ik zal een foto toevoegen. Wat was dat super leuk! Tenminste dat vond ik dan, de mening van de kinderen zal ik voor mij houden, maar laten we zeggen dat we met een half uurtje weer binnen stonden. Daarom zijn Pim en ik later met z’n tweetjes gegaan. Man, wat hadden we een lol! Als kleine kinderen renden we de bergen op en gingen we om de beurt op de kick staan of zitten. Pim was beter in het sturen dan ik. De eerste keer dat ik ging sturen ging ongeveer zo. ‘Je weet hoe je moet sturen hè?’ ‘Jazeker!’ (10 meter verder) ‘WHAAAAAAA!!’ In de eerste de beste bocht, parkeerde ik de kick vrij soepeltjes en zonder aarzelen, recht in de sneeuw. Gevolg: ik viel over Pim heen en belandde met mijn knie op Pim zijn nek. Voor iedereen die nu een rampscenario in gedachte heeft, het is maar een slee mensen. Na tien minuten schelden vloeken was de ergste schrik er al van af. En na de woede verlossende opmerking; ‘Je kan wel zien dat jij je rijbewijs niet hebt zeg!’ Waar ik overigens ook niet heel veel op terug had te zeggen, was alles weer oké. Het was dan ook die dag dat we de elanden zagen en dat onze dag officieel niet meer stuk kon.

Hiermee wil ik eigenlijk alleen maar even zeggen, het is niet allemaal blauwe lucht en mooie foto’s en we missen jullie echt! Er zijn momenten dat het even tegenzit, dat je gewoon baalt van iets of dat je elkaar ook even zat bent. Dat hoort er ook bij, dat is ook een deel van het avontuur. En daarom deel ik dit met jullie.

P.S. Maar even zonder jokken, die Swarovski diamanten, daar is geen woord over gelogen!

We hebben een eland gezien!

Ten eerste wil ik even melden dat we onze allergrootste wens in Zweden hebben uit zien komen. We hebben namelijk een eland gezien! Met een jong! En wel vanaf 40 meter ongeveer. Dus niet heel erg dichtbij, maar dichtbij genoeg om te zien dat die beesten fucking groot zijn! Oké, er is nog wel veel meer gebeurd afgelopen week, maar ik was te enthousiast om dit achter te houden. Van Femke moet ik proberen het verhaal een beetje chronologisch te vertellen, dus dat doe ik dan maar.

We zijn inmiddels gewend geraakt aan het ritme. Ook al zijn er niet veel klussen meer te doen, vullen we onze dagen met koekjes bakken, sleetje rijden, appeltaart bakken, schoonmaken, pompoenkoekjes bakken, elanden spotten, koken en wandelen. Inmiddels is sneeuwschuiven ook onderdeel van de dagelijkse activiteiten geworden. Maar ’s ochtends rond een uur of acht beginnen we met het voeren van de dieren. Femke verdeeld het voer terwijl ik water haal. Als ik terug kom zorgen we dat we de kippen en konijnen verder van voer, water en eventueel hooi of takjes zijn voorzien. Daarna doen we de beroemde voer-afleidingsmanoeuvre bij de schapen benoemd door Femke in de vorige blog. Ik loop om en gooi daar een half emmertje haver zodat alle schapen mijn kant op komen, en Femke loopt binnendoor en gooit daar de rest van het voer. Terwijl de schapen vervolgens als een malle heen en weer rennen om al het voer op te eten, halen wij hooi van de hooizolder en verdelen het over de twee voerbakken. En dan is het tijd om te gaan ontbijten.

Tijdens het ontbijt verzinnen we wat we daarna gaan doen. Soms heeft Erik of Liselott een klusje voor ons, maar die zijn meestal in een half uur te doen. Dit gaat voornamelijk om het verplaatsen van voorwerpen omdat ze in de weg liggen, uit de sneeuw moeten of verkocht gaan worden. Verder zijn we vaak erg vrij om te doen wat we willen. Door de grote hoeveelheid sneeuw is ook niet alles meer te doen. Daarom hebben we al een mooi lijstje van geweldige dingen die je zou moeten doen, als je in Zweden bent!

Erik en Liselott hebben, omdat ze dichtbij een prachtig meer wonen, een eigen kano. Al in de advertentie op workaway.nl stond dat het een aanrader was om te gaan kanoën, dus dat we hebben uiteraard gedaan. En een aanrader dekt nog lang niet de lading van hoe geweldig het was. Femke beschreef het als onderdeel zijn van een prachtig schilderij gemaakt door de natuur. En zo voelde het ook. We waren helemaal alleen op een enorm meer. Het was doodstil, en de zon verdween al langzaam onder de boomtoppen. Door het zwakke licht dat nog weerkaatste kreeg het water een helder blauwe kleur. We werden er zelf ook een beetje stil van. Terwijl de zon onder ging, deed de temperatuur dat ook dus gingen we gauw weer aan land. Achteraf kwamen we er achter dat we de hele verkeerde kano hadden meegenomen, eentje van de buren. Maar ja, ze kennen ons hier toch niet verder.

Koken en bakken, ook een van onze vele bezigheden. Erik werkt fulltime in de zorg en daarom is hij ook vaak ’s avonds weg. Daarom koken Femke en ik meestal het avondeten, zodat Liselott de kinderen bezig kan houden. Van zuurkoolschotel tot pannenkoeken, we hebben al menig Nederlandsche maaltijden op tafel gezet. Dat word niet altijd even goed gewaardeerd door de kinderen, maar Liselott vind het meestal erg lekker. Zelfs de pannenkoeken waren ze niet tevreden over, omdat ik met de loodzware pan het niet voor elkaar kreeg er eentje omhoog te gooien en om te laten draaien. Het is dan ook wel verschrikkelijk moeilijk om kinderen van drie en anderhalf jaar tevreden te krijgen hebben we gemerkt. Serieus, respect voor mensen die werken in de kinderopvang.

Onze vrijdag- en zaterdagavonden zien er beduidend anders uit dan in Nederland. Het ontbreken van alcohol heeft positieve invloed op onze gezondheid, maar het voelt toch een beetje onwennig. Dat betekent overigens niet dat je het niet leuk van hebben zonder alcohol. Het helpt natuurlijk wel, maar het is niet noodzakelijk. Maar wat ga je doen, als je niet kan drinken en je bent in Zweden. Dan ga je natuurlijk een Zweedse volksdans leren, duh. Een beetje zenuwachtig reden we naar het plaatsje Sunne, zo’n twintig kilometer verderop. Voor Zweedse begrippen naast de deur dus. We mochten van Liselott een auto lenen gelukkig. Er zou een dansavond met workshop zijn in een lokaal theatertje. Na drie keer proberen kreeg ik eindelijk de auto op slot, en gingen we naar binnen. In mijn beste Zweeds, geleerd van oom Cor, vraag ik aan de kassameneer en mevrouw: “Pratar du Engelska?”. Gelukkig kan elk Zweed Engels, dus ging dat verder prima. Zoals Cor al had beloofd vindt elke Zweed het leuk om in het Zweeds te worden gevraagd of ze Engels kunnen, en dat klopte want iedereen moest erom glimlachen. Het kan ook gewoon beleefdheid zijn natuurlijk, maar het werkte gelukkig overal. Maar daar gingen we dan, een workshop Zweeds volksdansen. In driekwartsmaat hobbelde we door het theaterzaaltje met een groep van ongeveer twintig man, onder begeleiding van live vioolspel. En nee, er zijn geen beelden van helaas. Maar het was veel leuker dan we van te voren hadden gedacht. We moeste gearmd en hand in hand met wildvreemde Zweden dansen, en ze waren allemaal ontzettend aardig en vooral geduldig. In een uurtje leerde we zo de basis van het Zweedse volksdansen. Na de workshop was het een vrije dansavond, en dus kwamen de pro’s de zaal in. Mensen die samen wel honderdvierentwintig rondjes achter elkaar draaiden en perfect uitkwamen kwamen ons voorbij razen. Maar dat maakte allemaal niet uit, iedereen mag zijn gang gaan en iedereen was welkom. De sfeer die er hing was huiselijk, echt een ons-kent-ons avond waar niemand werd buiten gesloten.

En dan nog het wandelen. Eindeloos ver kan je hier wandelen. Een stukje verderop van het huis, stroomt een riviertje waar we regelmatig langs lopen. Als het heeft geregend, of gesneeuwd is de stroming beduidend sneller dan normaal. Als het water niet zo ijskoud was geweest, was ik gegarandeerd dagelijks in het riviertje dammen aan het bouwen. Eigenlijk alleen daarom al zou ik terug willen komen in de zomer, maar dat zien we dan wel weer. Er loopt een weg langs het riviertje, nog zo’n tweeënhalf kilometer het bos in waar we dan vaak overheen lopen. Er komt geen mens, want er woont verder niemand. Het enige teken van leven zijn de sporen, de vogels die je hoort en de reeën die door de open stukken springen. En uiteraard, elanden! Tijdens het sleetje rijden zag Femke een paar oren in het bos. “Godverdomme, Pim, stop! Kijk!”. En daar lagen in het bos een moeder eland met haar jong. Ze leken al groot toen ze op de grond lagen, maar zodra ze opstonden was het pas echt verbluffend. Wat een geweldig mooi dieren. Minutenlang stonden we te staren, en de eland staarde terug.

De Pippi Langkous gedachte: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik zal het wel kunnen

Daar zit je dan, achterin de auto met naast je een enorme koffer waar nog niet eens al je toiletspullen in zitten. Toen Liselott (onze host) ons op kwam halen, was ik blij dat we meteen konden uitleggen dat in de grootste koffer al onze skispullen zitten. Vandaar dat hij zo groot is snap je, nee we hebben niet heel veel onnodige spullen mee ofzo. Voorin zitten Pim en Liselott te kletsen, Liselott vertelt ons over de omgeving. Ik volg het allemaal niet zo nauw, ik geniet van alles wat er voorbijkomt en kan nog niet helemaal geloven dat we er echt zijn. Hoewel ik toch echt het dunne laagje sneeuw onder mijn schoenen hoor knarsen, heb ik nog steeds het gevoel in een foto te zijn beland. Voor ons staat een huis met lichtjes over de veranda en een enorme tuin, voor Nederlandse begrippen. Alsof je naar een ansichtkaart kijkt. Eerst leggen we onze spullen in het kleine huisje waar twee bedden, een tafel en een ladekast staat. Niet veel, maar alles wat je nodig hebt en oow wat ziet het er schattig uit! We beginnen met een rondleiding over de boerderij, hier de schapen, daar de kippen, en als laatst de konijnen en de ANGRY RABBIT. Nog geen 24 uur later zouden we erachter komen dat er niks gelogen was over de angry rabbit, wat een rotbeest. Onze taak zal zijn om elke ochtend de beesten te voeren rond een uurtje of acht. Terwijl we verder lopen maak ik snel een berekening hoeveel koppen koffie het zal kosten om Pim op te laten staan rond dat tijdstip. Liselott laat ons nog even het huis zien en gaat dan snel de deur uit om de kinderen van de dagopvang te halen. In de tussentijd kijken wij wat rond en komen we erachter toch wel heel erg moe zijn van de reis. Omdat ik in onze eerste mail aan Liselott en Erik heb laten weten best wel goed met kinderen op te schieten, ben ik heel erg benieuwd wat er straks binnen komt wandelen. Dan gaat de deur open er waggelen twee ingepakte hummeltjes naar binnen en wij komen enthousiast kijken. Wanneer ze zijn uitgepakt kijken ze ons even aan en gaan dan snel naar de woonkamer. Ach ja, het is ook eng ineens twee mensen in je huis te zien. “Do you want to cook?”. Ik vergeet de kinderen en kijk Liselott even vragend aan. “Yes ofcourse, but we don’t know what we can make for you.” “Oow that doesn’t matter, me and the kids eat everyting!” En dus staan we, na tien minuten overleg/discussie in de voorraadkast, gevulde courgette in elkaar te prutsen. Het resultaat: het heeft potentie, na de hele fles soyasaus eroverheen te hebben gegooid. De kinderen, die alles lusten, hebben deze keer een uitzondering gemaakt en zijn in de woonkamer gaan zitten met hun oppas (lees: de iPad). De oudste komt dan ineens de keuken binnen en zegt iets in het Zweeds tegen Liselott en wijst naar ons. We zijn benieuwd. De letterlijke vertaling: “Ik wil niet dat ze hier zijn, ik wil niet dat ze naar me kijken en ik wil dat ze weggaan!”

Ja, wat doe je dan in zo’n geval? Je bent goed met kinderen weet je nog, dus verzin wat! En op dat moment hoor ik mijn schoonvader in mijn oor fluisteren: Doe net als Pippi Langkous Fem, je hebt het nog nooit gedaan, dus je zal het wel kunnen.

Met deze gedachte hebben we een geweldige eerste week gehad! En ook zijn we ervan overtuigd dat Zweden deze gedachte waarmaakt. Hier wordt alles eerst geprobeerd zelf te doen, waar wij in Nederland toch al gauw iemand voor bellen. Bijvoorbeeld een schuur maken, een regenpijn knutselen, van kippenhok tot kano alles wordt het liefst zelf gemaakt of gerepareerd (behalve het avondmaal in ons geval). Hoewel het soms lastig is met beperkte ingrediënten, lukt het ons aardig er wat van te maken. Maar och, moeders wat missen we jullie! Ook het voeren van de dieren gaat steeds makkelijker. Van de eerste keer, gillend een aanval ondergaan van hongerige schapen, zijn we nu bij professioneel afleiden en keihard wegrennen. Ook The Angry Rabbit wordt goed verzorgt, hiervoor hebben we de formule: Pim(handschoenen)+Femke(handschoenen(met gat inmiddels))+stok= blij konijn. En vergeet ik nou te vertellen over de katten? Er zijn drie katten op het erf, een hele dikke rooie en twee kittens. Alle drie komen ze graag lekker bij je liggen en we hebben al een aantal nachten met minimaal één kat geslapen. De mensen die mij een beetje kennen snappen wel dat dit hemel op aarde is voor mij.

Welkom bij onze Reisblog

Hallo daar,

Hier is dan eindelijk, onze meereis blog, zodat jullie niks hoeven te missen van ons avontuur en zodat jullie weten dat we jullie natuurlijk heel erg missen. We zullen proberen zo vaak mogelijk updates, foto's en verhalen te plaatsen. Ook willen we voorkomen dat dit zo'n zoetsappig reisverhaal wordt met alleen maar mooie foto's en leuke avonturen. Ook wij zitten er weleens doorheen, hebben een tegenvaller of krijgen spontaan een heimwee aanval. Maar dat betekent niet dat we niet trots zijn op wat we doen en we willen iedereen aanmoedigen die een soort gelijk plan heeft om op reis te gaan.

Laat vooral een reactie achter bij onze verhalen want dat vinden we ontzettend leuk, en stiekem doen we het daar een beetje voor...

We hopen dat jullie lekker mee kunnen genieten van onze reis!

Groetjes,

Femke en Pim

Beginnen bij het begin

Je kunt je ergens maandenlang op voorbereiden, maar als het dan zo ver is kan je je nog kapot schrikken. Zo’n moment dat je pas echt beseft dat je daadwerkelijk gaat doen waar je je al zolang op verheugd hebt. Dat moment kwam bij mij binnen toen ik in een Zweedse trein zat, die met volle vaart door een steeds witter wordend landschap denderde. Nou niet echt denderen, want Zweedse treinen rijden ondanks welke weeromstandigheid gewoon geruisloos over de rails. Ik kom later nog terug over met meer fantastische dingen over Zweden, maar laat ik nu maar beginnen bij het begin.

De wekker gaat. Cliché, ik weet het, maar zo begint de dag nou eenmaal. Het is kwart voor vier ’s ochtends en het avontuur begint nu. Ik heb de koffers nog niet ingeladen of Willemijn staat al voor de deur. Ze wilde hoe dan ook mee naar het vliegveld om Femke en mij uit te zwaaien. Verklaar haar voor gek of niet, maar wij vonden het verschrikkelijk lief. Het is koud buiten en uiteraard nog pikkedonker. Iets wat volledig klopt met ons nabije toekomstbeeld. In Zweden staat de winter op punt van beginnen, en dan is er uiteindelijk nog maar 6 uur licht per dag. Het eerste kleine beetje sneeuw was ook al gevallen. Maar goed, we moeten maar eerst naar Eindhoven airport voor ons eerste openbare transportmiddel. Ik ga zelf achter het stuur zitten, Carin naast mij, en de twee ‘besties’ gaan samen achterin om nog wat laatste verse roddels uit te wisselen. Tenminste, dat neem ik aan omdat er voornamelijk op fluitstertoon werd gesproken. We zijn eigenlijk zo in Eindhoven. Ik parkeer de auto niet geheel volgens de fileparkeer-regels achter een busje waarna we kunnen uitstappen. Het is nog een klein eindje lopen naar de terminal dus ik pak een karretje voor de koffers. Het zijn lelijke, oude koffers met een wieltjessysteem uit de vroege oudheid, maar ze zijn groot en we moeten een hoop meuk meenemen, dus het werkt. Arm in arm lopen Femke en Willemijn voor ons uit, het gaat een emotioneel afscheid worden.

De luchthaven van Eindhoven is niet heel groot en we zijn gepland als de tweede vlucht van die dag. Het is dan ook niet erg druk, dus de rij voor het inchecken komen we snel doorheen. Er is nog tijd voor een bak koffie, dus we sloffen naar de Starbucks. De dames nemen allemaal een kleine te duur geprijsde koffie, ik neem een medium te duur geprijsde koffie met een croissant. Nog een laatste foto samen en dan moeten we door de douane want we kunnen al bijna boarden. Alles verloopt verder voorspoedig want ook de rij voor de douane schiet lekker op. Bij het boarden kunnen we zo doorlopen naar buiten en het vliegtuig in. We zitten. Het vliegtuig is niet eens voor de helft gevuld. Stockholm is blijkbaar niet zo’n populaire bestemming deze tijd van het jaar. Wel hadden we het genoegen om naast een megavettesupercoole vlogmeneer te zitten! We wisten beiden niet helemaal zeker wie het was, maar hij leek zichzelf in ieder geval erg belangrijk te vinden. Hij had dan ook wat mensen meegenomen, die dat ook leken te vinden. De mevrouw die naast hem zat probeerde wanhopig zijn aandacht te trekken, want ze keek elke minuut drie keer of hij ook naar haar keek. Dat was helaas niet het geval voor haar, want hij had na het opstijgen algauw zijn muts over zijn ogen getrokken, een hippe koptelefoon op gezet en een mondkapje met tijgerprint over z’n waffel gezet. Don’t ask me about the mondkapje, want ik heb geen idee. Femke en ik slaakte een zucht van opluchting toen hij zijn oogjes toe deed, want het was een aardige druktemaker vóórdat we opstegen. Voor de aandachtmevrouw was het iets minder leuk natuurlijk. Het bleek uiteindelijk om the one and only Tony Peroni Junior te gaan overigens. Zoek maar op, hij filmt zichzelf en zijn avonturen. Niks mis mee verder, maar ik vind het maar niks.

Twee uur na vertrek vanuit Eindhoven, staan we opeens op Zweedse bodem. Het moment van besef begint te komen, maar is er nog niet helemaal. We lopen richting bagageband, en terwijl we lopen kijk ik al drie keer om want ik denk dat er Nederlands word gesproken. Dat is natuurlijk niet zo, maar de klanken lijken van een afstandje er wel iets van weg te hebben. Femke heeft de koffers al van de band geplukt als ik terugkom van het toilet. We lopen door een halletje verder, drie schuifdeuren door en dan staan we echt in Zweden. We zijn nog lang niet op de eindbestemming, maar wel in land van bestemming. Alleen is de reisduur nog niet half voorbij. Ik wissel mijn euro’s voor wat Zweedse kronen bij het wisselkantoor en koop daarna gelijk twee kaartjes voor de sneltrein naar Stockholm centraal station. De trein is echt snel, want we zijn in 20 minuten op het centrale station van de stad. Na een kleine zoektocht naar het loket, hebben we ook de tickets naar Västra Amtervik verkregen. Dat is het station waar we zouden worden opgepikt door een van onze hosts. De treinreis ging vanaf Stockholm drie en een half uur duren. Na twee en een half uur overstappen in Karlstad, en dan nog een uur naar Västra Amtervik. Op onze tickets stonden een aantal nummers vermeld. Je kan blijkbaar niet zomaar ergens gaan zitten in Zweedse treinen. Tot op de stoel nauwkeurig word je een plek toegewezen. Dat bevalt me prima, want zo verdeel je mensen over de hele trein. Na een tijdje vraagt Femke twijfelachtig aan me of je eigenlijk mag eten in de trein. Ik heb geen idee, alles is wel zo schoon en netjes overal. Gelukkig zijn zien we na een tijdje dat er een Zweed een broodje eet, zonder commentaar van anderen. Dus ja, dan zal het wel mogen dan. Maar zo op het eerste oog, lijkt er een hoop goed geregeld in Zweden, en dat bevalt mij wel.

Na een hele lange zit, met uitzicht op prachtig landschap, komen we aan op het station Västra Amtervik. Daar staat vrouw, ongeveer net zo lang als Femke, ons al op te wachten. Ze rijd ons naar hun prachtige boerderij aan het einde van een lange weg door het bos. Maar tijdens die treinreis, daar kwam het besef. We zijn er gewoon echt.