Ten eerste wil ik even melden dat we onze allergrootste wens in Zweden hebben uit zien komen. We hebben namelijk een eland gezien! Met een jong! En wel vanaf 40 meter ongeveer. Dus niet heel erg dichtbij, maar dichtbij genoeg om te zien dat die beesten fucking groot zijn! Oké, er is nog wel veel meer gebeurd afgelopen week, maar ik was te enthousiast om dit achter te houden. Van Femke moet ik proberen het verhaal een beetje chronologisch te vertellen, dus dat doe ik dan maar.

We zijn inmiddels gewend geraakt aan het ritme. Ook al zijn er niet veel klussen meer te doen, vullen we onze dagen met koekjes bakken, sleetje rijden, appeltaart bakken, schoonmaken, pompoenkoekjes bakken, elanden spotten, koken en wandelen. Inmiddels is sneeuwschuiven ook onderdeel van de dagelijkse activiteiten geworden. Maar ’s ochtends rond een uur of acht beginnen we met het voeren van de dieren. Femke verdeeld het voer terwijl ik water haal. Als ik terug kom zorgen we dat we de kippen en konijnen verder van voer, water en eventueel hooi of takjes zijn voorzien. Daarna doen we de beroemde voer-afleidingsmanoeuvre bij de schapen benoemd door Femke in de vorige blog. Ik loop om en gooi daar een half emmertje haver zodat alle schapen mijn kant op komen, en Femke loopt binnendoor en gooit daar de rest van het voer. Terwijl de schapen vervolgens als een malle heen en weer rennen om al het voer op te eten, halen wij hooi van de hooizolder en verdelen het over de twee voerbakken. En dan is het tijd om te gaan ontbijten.

Tijdens het ontbijt verzinnen we wat we daarna gaan doen. Soms heeft Erik of Liselott een klusje voor ons, maar die zijn meestal in een half uur te doen. Dit gaat voornamelijk om het verplaatsen van voorwerpen omdat ze in de weg liggen, uit de sneeuw moeten of verkocht gaan worden. Verder zijn we vaak erg vrij om te doen wat we willen. Door de grote hoeveelheid sneeuw is ook niet alles meer te doen. Daarom hebben we al een mooi lijstje van geweldige dingen die je zou moeten doen, als je in Zweden bent!

Erik en Liselott hebben, omdat ze dichtbij een prachtig meer wonen, een eigen kano. Al in de advertentie op workaway.nl stond dat het een aanrader was om te gaan kanoën, dus dat we hebben uiteraard gedaan. En een aanrader dekt nog lang niet de lading van hoe geweldig het was. Femke beschreef het als onderdeel zijn van een prachtig schilderij gemaakt door de natuur. En zo voelde het ook. We waren helemaal alleen op een enorm meer. Het was doodstil, en de zon verdween al langzaam onder de boomtoppen. Door het zwakke licht dat nog weerkaatste kreeg het water een helder blauwe kleur. We werden er zelf ook een beetje stil van. Terwijl de zon onder ging, deed de temperatuur dat ook dus gingen we gauw weer aan land. Achteraf kwamen we er achter dat we de hele verkeerde kano hadden meegenomen, eentje van de buren. Maar ja, ze kennen ons hier toch niet verder.

Koken en bakken, ook een van onze vele bezigheden. Erik werkt fulltime in de zorg en daarom is hij ook vaak ’s avonds weg. Daarom koken Femke en ik meestal het avondeten, zodat Liselott de kinderen bezig kan houden. Van zuurkoolschotel tot pannenkoeken, we hebben al menig Nederlandsche maaltijden op tafel gezet. Dat word niet altijd even goed gewaardeerd door de kinderen, maar Liselott vind het meestal erg lekker. Zelfs de pannenkoeken waren ze niet tevreden over, omdat ik met de loodzware pan het niet voor elkaar kreeg er eentje omhoog te gooien en om te laten draaien. Het is dan ook wel verschrikkelijk moeilijk om kinderen van drie en anderhalf jaar tevreden te krijgen hebben we gemerkt. Serieus, respect voor mensen die werken in de kinderopvang.

Onze vrijdag- en zaterdagavonden zien er beduidend anders uit dan in Nederland. Het ontbreken van alcohol heeft positieve invloed op onze gezondheid, maar het voelt toch een beetje onwennig. Dat betekent overigens niet dat je het niet leuk van hebben zonder alcohol. Het helpt natuurlijk wel, maar het is niet noodzakelijk. Maar wat ga je doen, als je niet kan drinken en je bent in Zweden. Dan ga je natuurlijk een Zweedse volksdans leren, duh. Een beetje zenuwachtig reden we naar het plaatsje Sunne, zo’n twintig kilometer verderop. Voor Zweedse begrippen naast de deur dus. We mochten van Liselott een auto lenen gelukkig. Er zou een dansavond met workshop zijn in een lokaal theatertje. Na drie keer proberen kreeg ik eindelijk de auto op slot, en gingen we naar binnen. In mijn beste Zweeds, geleerd van oom Cor, vraag ik aan de kassameneer en mevrouw: “Pratar du Engelska?”. Gelukkig kan elk Zweed Engels, dus ging dat verder prima. Zoals Cor al had beloofd vindt elke Zweed het leuk om in het Zweeds te worden gevraagd of ze Engels kunnen, en dat klopte want iedereen moest erom glimlachen. Het kan ook gewoon beleefdheid zijn natuurlijk, maar het werkte gelukkig overal. Maar daar gingen we dan, een workshop Zweeds volksdansen. In driekwartsmaat hobbelde we door het theaterzaaltje met een groep van ongeveer twintig man, onder begeleiding van live vioolspel. En nee, er zijn geen beelden van helaas. Maar het was veel leuker dan we van te voren hadden gedacht. We moeste gearmd en hand in hand met wildvreemde Zweden dansen, en ze waren allemaal ontzettend aardig en vooral geduldig. In een uurtje leerde we zo de basis van het Zweedse volksdansen. Na de workshop was het een vrije dansavond, en dus kwamen de pro’s de zaal in. Mensen die samen wel honderdvierentwintig rondjes achter elkaar draaiden en perfect uitkwamen kwamen ons voorbij razen. Maar dat maakte allemaal niet uit, iedereen mag zijn gang gaan en iedereen was welkom. De sfeer die er hing was huiselijk, echt een ons-kent-ons avond waar niemand werd buiten gesloten.

En dan nog het wandelen. Eindeloos ver kan je hier wandelen. Een stukje verderop van het huis, stroomt een riviertje waar we regelmatig langs lopen. Als het heeft geregend, of gesneeuwd is de stroming beduidend sneller dan normaal. Als het water niet zo ijskoud was geweest, was ik gegarandeerd dagelijks in het riviertje dammen aan het bouwen. Eigenlijk alleen daarom al zou ik terug willen komen in de zomer, maar dat zien we dan wel weer. Er loopt een weg langs het riviertje, nog zo’n tweeënhalf kilometer het bos in waar we dan vaak overheen lopen. Er komt geen mens, want er woont verder niemand. Het enige teken van leven zijn de sporen, de vogels die je hoort en de reeën die door de open stukken springen. En uiteraard, elanden! Tijdens het sleetje rijden zag Femke een paar oren in het bos. “Godverdomme, Pim, stop! Kijk!”. En daar lagen in het bos een moeder eland met haar jong. Ze leken al groot toen ze op de grond lagen, maar zodra ze opstonden was het pas echt verbluffend. Wat een geweldig mooi dieren. Minutenlang stonden we te staren, en de eland staarde terug.