Je kunt je ergens maandenlang op voorbereiden, maar als het dan zo ver is kan je je nog kapot schrikken. Zo’n moment dat je pas echt beseft dat je daadwerkelijk gaat doen waar je je al zolang op verheugd hebt. Dat moment kwam bij mij binnen toen ik in een Zweedse trein zat, die met volle vaart door een steeds witter wordend landschap denderde. Nou niet echt denderen, want Zweedse treinen rijden ondanks welke weeromstandigheid gewoon geruisloos over de rails. Ik kom later nog terug over met meer fantastische dingen over Zweden, maar laat ik nu maar beginnen bij het begin.

De wekker gaat. Cliché, ik weet het, maar zo begint de dag nou eenmaal. Het is kwart voor vier ’s ochtends en het avontuur begint nu. Ik heb de koffers nog niet ingeladen of Willemijn staat al voor de deur. Ze wilde hoe dan ook mee naar het vliegveld om Femke en mij uit te zwaaien. Verklaar haar voor gek of niet, maar wij vonden het verschrikkelijk lief. Het is koud buiten en uiteraard nog pikkedonker. Iets wat volledig klopt met ons nabije toekomstbeeld. In Zweden staat de winter op punt van beginnen, en dan is er uiteindelijk nog maar 6 uur licht per dag. Het eerste kleine beetje sneeuw was ook al gevallen. Maar goed, we moeten maar eerst naar Eindhoven airport voor ons eerste openbare transportmiddel. Ik ga zelf achter het stuur zitten, Carin naast mij, en de twee ‘besties’ gaan samen achterin om nog wat laatste verse roddels uit te wisselen. Tenminste, dat neem ik aan omdat er voornamelijk op fluitstertoon werd gesproken. We zijn eigenlijk zo in Eindhoven. Ik parkeer de auto niet geheel volgens de fileparkeer-regels achter een busje waarna we kunnen uitstappen. Het is nog een klein eindje lopen naar de terminal dus ik pak een karretje voor de koffers. Het zijn lelijke, oude koffers met een wieltjessysteem uit de vroege oudheid, maar ze zijn groot en we moeten een hoop meuk meenemen, dus het werkt. Arm in arm lopen Femke en Willemijn voor ons uit, het gaat een emotioneel afscheid worden.

De luchthaven van Eindhoven is niet heel groot en we zijn gepland als de tweede vlucht van die dag. Het is dan ook niet erg druk, dus de rij voor het inchecken komen we snel doorheen. Er is nog tijd voor een bak koffie, dus we sloffen naar de Starbucks. De dames nemen allemaal een kleine te duur geprijsde koffie, ik neem een medium te duur geprijsde koffie met een croissant. Nog een laatste foto samen en dan moeten we door de douane want we kunnen al bijna boarden. Alles verloopt verder voorspoedig want ook de rij voor de douane schiet lekker op. Bij het boarden kunnen we zo doorlopen naar buiten en het vliegtuig in. We zitten. Het vliegtuig is niet eens voor de helft gevuld. Stockholm is blijkbaar niet zo’n populaire bestemming deze tijd van het jaar. Wel hadden we het genoegen om naast een megavettesupercoole vlogmeneer te zitten! We wisten beiden niet helemaal zeker wie het was, maar hij leek zichzelf in ieder geval erg belangrijk te vinden. Hij had dan ook wat mensen meegenomen, die dat ook leken te vinden. De mevrouw die naast hem zat probeerde wanhopig zijn aandacht te trekken, want ze keek elke minuut drie keer of hij ook naar haar keek. Dat was helaas niet het geval voor haar, want hij had na het opstijgen algauw zijn muts over zijn ogen getrokken, een hippe koptelefoon op gezet en een mondkapje met tijgerprint over z’n waffel gezet. Don’t ask me about the mondkapje, want ik heb geen idee. Femke en ik slaakte een zucht van opluchting toen hij zijn oogjes toe deed, want het was een aardige druktemaker vóórdat we opstegen. Voor de aandachtmevrouw was het iets minder leuk natuurlijk. Het bleek uiteindelijk om the one and only Tony Peroni Junior te gaan overigens. Zoek maar op, hij filmt zichzelf en zijn avonturen. Niks mis mee verder, maar ik vind het maar niks.

Twee uur na vertrek vanuit Eindhoven, staan we opeens op Zweedse bodem. Het moment van besef begint te komen, maar is er nog niet helemaal. We lopen richting bagageband, en terwijl we lopen kijk ik al drie keer om want ik denk dat er Nederlands word gesproken. Dat is natuurlijk niet zo, maar de klanken lijken van een afstandje er wel iets van weg te hebben. Femke heeft de koffers al van de band geplukt als ik terugkom van het toilet. We lopen door een halletje verder, drie schuifdeuren door en dan staan we echt in Zweden. We zijn nog lang niet op de eindbestemming, maar wel in land van bestemming. Alleen is de reisduur nog niet half voorbij. Ik wissel mijn euro’s voor wat Zweedse kronen bij het wisselkantoor en koop daarna gelijk twee kaartjes voor de sneltrein naar Stockholm centraal station. De trein is echt snel, want we zijn in 20 minuten op het centrale station van de stad. Na een kleine zoektocht naar het loket, hebben we ook de tickets naar Västra Amtervik verkregen. Dat is het station waar we zouden worden opgepikt door een van onze hosts. De treinreis ging vanaf Stockholm drie en een half uur duren. Na twee en een half uur overstappen in Karlstad, en dan nog een uur naar Västra Amtervik. Op onze tickets stonden een aantal nummers vermeld. Je kan blijkbaar niet zomaar ergens gaan zitten in Zweedse treinen. Tot op de stoel nauwkeurig word je een plek toegewezen. Dat bevalt me prima, want zo verdeel je mensen over de hele trein. Na een tijdje vraagt Femke twijfelachtig aan me of je eigenlijk mag eten in de trein. Ik heb geen idee, alles is wel zo schoon en netjes overal. Gelukkig zijn zien we na een tijdje dat er een Zweed een broodje eet, zonder commentaar van anderen. Dus ja, dan zal het wel mogen dan. Maar zo op het eerste oog, lijkt er een hoop goed geregeld in Zweden, en dat bevalt mij wel.

Na een hele lange zit, met uitzicht op prachtig landschap, komen we aan op het station Västra Amtervik. Daar staat vrouw, ongeveer net zo lang als Femke, ons al op te wachten. Ze rijd ons naar hun prachtige boerderij aan het einde van een lange weg door het bos. Maar tijdens die treinreis, daar kwam het besef. We zijn er gewoon echt.